Terapia wiscerala-trzewna:

 

Andrew Taylor Still w roku 1874 stworzył system leczenia osteopatycznego. System ten rozwijał i udoskonalał przez całe swoje życie, dotyczy on mechanicznego modelu choroby który zakłada, że schorzenie występuje wtedy, gdy dysfunkcja zaburza i utrudnia krążenie płynów ustrojowych oraz przewodnictwo nerwowe. Głównym założeniem osteopatii jest to, że ciało człowieka posiada zdolność samoleczenia, regeneracji i dąży do utrzymania zdrowia. Wszytko czego potrzeba w leczeniu to, to aby te procesy pobudzić, aktywować.

Wraz z rozwojem technik manipulacji oraz mobilizacji znalazły one coraz szersze zastosowanie nie tylko w obrębie szkieletu ale również tkanek miękkich. W taki sposób powstały specyficzne i ogólne techniki terapii trzewi, powięzi, naczyń oraz struktur nerwowych. Dzięki takiemu podejściu terapie stała się bardziej efektywna.

Still i jego współpracownicy wyróżnili pięć różnych typów dysfunkcji, tzn. kostne, mięśniowe, trzewne, więzadłowe i formy połączone.  

W terapii wisceralnej ważną role ogrywa powieź i jej połączenia z narządami wewnętrznymi, zwraca się też ogromną uwagę na "współprace" narządów oraz układu oddechowego. Przepona pełni dużo role w integrowaniu tych, że narządów.

W terapii wisceralnej głównym narzędziem pracy jest palpacja, pomaga ona w diagnostyce i leczeniu. Dzięki niej możemy stwierdzić:

- ograniczenia zakresu ruchomości lub funkcji,

- anomalie tkankowe,

- asymetrie,

- zmiany tkliwości tkanek.

 

Cele technik osteopatycznych:

- łagodzenie dolegliwości bólowych,

- poprawa funkcji, ruchomości, dotyczy to również ruchów wewnątrzpochodnych, rytmu oddechowego, mobilności, motylności narządów trzewnych,

- poprawa zaopatrzenia w krew i substancje odżywcze, tlen,

- optymalizacja drenażu płynów ustrojowych droga układu naczyń krwionośnych i limfatycznych,

- obniżenie napięcia układu współczulnego, poprawa pracy układu nerwowego,

 -  optymalizacja funkcji immunologicznych i reakcji na stres.

Techniki wisceralne maja szeroki zastosowanie w terapii. Możemy leczyć bądź wspomagać leczenie takich schorzeń jak: zapalenie pęcherzyka żółciowego, zapalenie trzustki, stany zastoinowe wątroby,  choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy, zapalenia jelit, przewlekłe zaparcia, stany zastoinowe nerek, stany zastoinowe w miednicy małej, zaburzenia płuc i serca,  itp. Techniki te stosuje się również jako wsparcie w leczeni schorzeń ginekologicznych np. engometrioza, bolesne miesiączki czy w dolegliwościach bólowych kręgosłupa lędźwiowego, piersiowego czy bioder, miednicy.