Mobilizcja struktur nerwowych

 

Technika neuromobilzacji zaliczna jest jako jedna z wielu metod terapii manulanej. Terapia ma za zadanie działać bezpośrednio na układ nerwowy człowieka, który stanowi tkanka nerwowa budujaca ośrodkowy i obwodowy układ nerwowy oraz jego narządy odbiorcze, mięśnie oraz organy wewnetrzne. Głównym zadaniem tej metody jest mobilzacja układu nerwowego w celu odtworzenia prawidłowej neuromechaniki, plastyczności układu nerwowoego czyli zdolności do przesuwania się względem struktur otaczających tkankę nerwową oraz odtworzenie możliwości rozciągania i napinania samej tkanki nerwowej. Jeżeli w tkance nerwowej dochodzi do zmian prowdzi to między innymi do zaburzeń ukrawienia tej tkanki a to skutkuje zmniejszeniem usuwania metabolitów, wzrostem zawartosći CO2 (dwutlenek węgla), a spadkiem O2 (tlenu) ,a to  z kolei powoduje wzrost zawartości meditorów bólu (m.in. kinin, prostaglandyn, serotoniny, histaminy, cytokin).  

Coraz większy odstetek naszego społeczeństwa ma problem z cieśnią nadgrastka, związane jest to zwykle z długotrawałą pracą w pozycji siedzącej przy biurku. Na cieśń nadgrastka uskarżają sie zazwyczaj osoby pracujące w biurach przy komputerze. Głównym i charakterystycznym objawem w zespole kanału nadgarstka jest kłujący, piekący, lub tępy ból lub mrowienie związane z usidleniem nerwu pośrodkowego w kanale nadgarstka często pojawiające się w nocy. Zwykle ból dotyczy I, II, III palca często V palca. Neuromobilizacja opiera się na odtowrzeniu prawidłowej neuromechaniki czyli adaptacji układu nerwowego do ciągłych zmian obciążeń i napięć mechanicznych. Wykonywane techniki neuromobilizacji przez terapeutów w tym przypadku mają za zadanie przywrócić prawidłową neuromechanikę zarówno nerwów obowodowych jak i ośrodkowego układu nerwowego. W przypadku cieśni nadgarstka neuromobilizacji zostaje poddany nerw pośrodkowy, który zostaje usiedlony w kanale nadgasrtka w wynkiu jego powiększenia, a tym samym przyparciem newru pośrodkowego do więzadła poprzecznego dłoniowego.  W trakcie zabiegu pacjent może mieć uczucie ciepła rozchodzącego się do palców. Zazwyczaj po zabiegu pacjenci odczuwają zmniejszenie dolegliowści bólowych, przeczulicy oraz poprawę ruchomości w stawie. Terapeuta w celu utrzymania efektów terapii zaleca pacjentowi automobilizacje.

Wskazania do neuromobilizacji to m.in. schorzenia takie jak rwa kulszowa, dyskoaptie, cieśni, łokieć tenisisty, bolesny bark, konflikt podbrakowy. Wykorzystywana również w ostrych stanach zapalnych, zaburzeniach mięsniowych, zaburzeniach czucia (przeczulica, drętwienie, mrowienie), ograniczeniach ruchomości w stawach.

Głównym celem neuromobilzacji jest likwidacja zaburzeń przesuwalności tkanki nerwowej w stosunku do innych tkanek ją otaczających, poprawy uelastycznienia oraz ukrwienia tkanki nerwowej, zmniejszenia jej napięcia, optymalizacji przebiegu stanu zapalnego i wspomagania regenracji tkanki. 

 

Przeciwaskazania do neuromobilizacji to:

•ostre stany uszkodzenia układu nerwowego

•nowotwory 

•infekcje i ostre stany zapalne

•niestabilne objawy neurologiczne

•gorączka 

•wrodzone anomalie kręgosłupa i stawów obwodowych