Pacjenci z problemami neurologicznymi stanowią bardzo liczną grupę osób, które zgłaszają się na leczenie w naszej klinice. Głównie skarżą się oni na objawy bólowe, nie brakuje jednak stwierdzeń, że w równym stopniu dokucza im uczucie mrowienia czy drętwienia w kończynach. Oprócz tych charakterystycznych symptomów wymienia się także zaburzenia czucia powierzchownego i osłabienie siły mięśniowej w kończynie. Mogę to być także Ci pacjenci, których promieniujący ból budzi w nocy oraz Ci, dla których problemem jest utrzymanie kończyn w pozycji wymuszonej np. niemożność utrzymania kończyn górnych w górze podczas wieszania firanek, lub długotrwałe siedzenie nasilające promieniowanie do kończyn dolnych. Na pewno najbardziej charakterystycznymi przedstawicielami zaburzeń na poziomie nerwów obwodowych są rwa kulszowa, zespół cieśni nadgarstka czy rwa ramienna.

 

Stany chorobowe w obrębie nerwu wynikają z przeciążeń lub urazów. Nie jest to jednak regułą ponieważ przyczyną mogą być także czynniki infekcyjne, zburzenia metaboliczne, niektóre leki lub niedobór witamin. Na zaburzenie prawidłowego odżywienia, ukrwienia i dotlenienia organizm odpowiada stanem zapalnym wywołującym już konkretne, odczuwalne przez pacjenta dolegliwości. Ostry stan zapalny w obrębie nerwu powoduje bardzo silne dolegliwości bólowe, które ciężko jest zniwelować nawet w spoczynku. Ruch natomiast wyzwala bardzo duże nasilenie objawów. Bywa że na tym etapie pacjent ma bardzo duże ograniczenia w zakresie aktywności życia codziennego, ulgę przynosi jedynie pozycja odciążająca struktury nerwowe. 

 

Najczęściej zaburzenia w obrębie nerwu pojawiają się w wyniku utworzenia cieśni na jego przebiegu. Zazwyczaj pojawiają się one w punktach charakterystycznych ludzkiego ciała. Dla nerwu kulszowego cieśń może na przykład stanowić mięsień gruszkowaty czy grupa mięśni kulszowo goleniowych, z kolei dla nerwów mających swój początek w obrębie odcinka szyjnego – może ona pojawić się w mięśniach pochyłych czy piersiowych. Mięśnie które notorycznie wykonują jednostajną pracę, ulegają przeciążeniu, a dodatkowo  nie są odpowiednio rozciągane – stanowią bardzo częstą przyczynę ucisku na nerw. Z kolei cieśni pochodzenia kostnego mogą pojawić się w wyniku urazu, gdy odłamki złamanej kości przemieszczają się w obręb nerwu. Jednak najbardziej znanymi zwężeniami upośledzającymi prawidłowy przepływ przez korzenie nerwowe, są osteofity brzeżne utworzone w obrębie poszczególnych kręgów. 

 

Objawy neurologiczne pojawiają się zwykle w dwóch sytuacjach: albo przy rozciąganiu nerwu albo podczas ucisku na niego – zawężaniu cieśni. Dlatego tak bardzo ważna jest diagnostyka różnicująca, która odbywa się tu zwykle podczas konsultacji fizjoterapeutycznej poprzedzającej terapię manualną. Dzięki kilku prostym testom można łatwo określić etiopatologię schorzenia i dostosować odpowiednią terapię. Diagnostyka opiera się głównie na sprawdzeniu odpowiednich odruchów, czucia powierzchownego na obszarach skóry unerwianych przez poszczególne korzenie nerwowe oraz siły mięśniowej z tzw. mięśni wskaźnikowych. Sprawdzane są także reakcje bólowe przy zwężaniu obszarów które mogą zaciskać się wokół nerwu – prowokuje się objawy aby upewnić się co do diagnozy. Jest to niezmiernie ważne ponieważ niektóre stany chorobowe w obrębie mięśni mogą być często mylone z tymi neurologicznymi. Jeśli mamy do czynienia z cieśnią pochodzenia kostnego, zwykle terapia przynosi ulgę chwilową, gdyż nie jesteśmy w stanie usunąć samej przyczyny. Gdy za problem odpowiadają struktury miękkie jak mięśnie, zwykle wystarcza opracowanie samych struktur miękkich poprzez szereg odpowiednich technik, jak na przykład opracowanie punktów mięśniowo-powięziowych czy masażu. 

 

Kolejnym etapem jest stopniowe opracowanie zajętego nerwu. Niezmiernie istotne jest aby nerw dostał odpowiednią podaż krwi a wraz z nią - składników odżywczych, dzięki którym będzie mógł prawidłowo funkcjonować, szybciej się regenrować i nie dawać już tak silnych objawów. Bardzo ważne jest by w stanie ostrym nerw przede wszystkim odżywiać i skupiać się na jego odciążeniu - na tym właśnie opiera się gównie terapia podczas tego etapu schorzenia. Dopiero późniejsze leczenie – kiedy pacjent z bólem umiarkowanym jest w stanie współpracować z fizjoterapeutą - skupia się na szeregu specjalnych technik wpływających na jego odpowiednie zachowanie w obrębie tkanek. Stosuje się wtedy mobilizacje samego traktu nerwowego by wypracować jego płynny ślizg w przestrzeni. Następnym krokiem jest stopniowe obciążenie nerwu by zwiększyć jego wytrzymałość. Wywołuje się to poprzez ustalanie pozycji rozciągających go i stawianie w sytuacjach w których będzie ponownie uciskany. Właściwie jest to ustawianie pacjenta w pozycji, która przed terapią prowokowała ból, po terapii nie daje już ona tak silnych objawów lub znikają one całkowicie. 

 

Dzięki gamie mobilizacji stosowanych w przypadku schorzeń w obrębie nerwu obwodowego, jesteśmy w stanie przyspieszyć regenerację nerwu a tym samym zmniejszyć skutki uboczne wiążące się z jego uszkodzeniem, takim jak: zapobieganie zanikom mięśniowym oraz wtórnym uszkodzeniom aparatu ruchu, niwelacją objawów bólowych, zmniejszeniu objawów drętwienia i mrowienia.