Zespół Dupuytrena
W wieku średnim i starszym często spotyka się (najczęściej u mężczyzn) charakterystyczne zgięciowe ustawienie palców dłoni, znane jako przykurcz Dupuytrena ręki, najczęściej czwartego i piątego, które stopniowo może się zwiększać. Najbardziej charakterystyczne są wyczuwalne zgrubienia podskórne na dłoniowej stronie śródręcza oraz ciągnące się od nich pasma do palców, powodujące przykurcze. Przykurczone palce ustawiają się w utrwalonej pozycji zgięciowej, zwykle po 6–12 miesiącach od rozpoczęcia choroby.
W zaawansowanych postaciach może dojść do znacznego ograniczenia sprawności ręki. Pojawiają się problemy z włożeniem jej do kieszeni, zdarza się zahaczanie palcami przy powitaniu. Przykurcz Dupuytrena może występować rodzinnie i dotyczyć obu kończyn.
Choroba przebiega bez bólu, jej rozpoznanie nie jest trudne, ale – niestety – w znaczny sposób może ona ograniczać funkcjonowanie chorego (zwłaszcza chwyt ręki) oraz prowadzić do utrwalenia zmian w jej aparacie więzadłowo-stawowym.
Objawy:
- przykurcz rozcięgna dłoniowego,
- parestezje (mrowienie, drętwienie),
- zaburzenia ukrwienia,
- wzmożona potliwość dłoni,
- zmniejszona sprawność chwytu ręki,
- obniżenie czucia w okolicy opuszek palców,
- utrudnione ruchy palców,
- zgrubienia
Leczenie:
W leczeniu przykurczu Dupuytrena stosuje się farmakoterapię, która pomaga w rozpuszczeniu pasma łącznotkankowego powodującego przykurcz. Leczenie przykurczu Dupuytrena uwzględnia także zabieg operacyjny, który umożliwia powrót chorej dłoni do całkowitej sprawności lub przynajmniej zmniejszenie przykurczu. Jednak dopóki nie dojdzie do powstania przykurczów i upośledzenia funkcji kończyny, wskazanie do operacji jest względne.
Rehabilitacja zespołu Dupuytrena powinna zawierać:
- automasaż i masaż przukrczonej dłoni,
- ćwiczenia rozciągające,
- mobilizacja stawów,
- kinezyterapia oraz terapia manualna,
- zabiegi fizykoterapeutyczne, takie jak nagrzewanie dłoni lampą sollux, ciepłe rozluźniające wirówki, ultradźwięki, laseroterapia oraz jonoforeza,