TERAPIA CZASZKOWO-KRZYŻOWA

 

Za ojca terapii czaszkowo-krzyżowej uważa się Williama Gardner Shuterland, DO (1873-1954) amerykański lekarza osteopata, uczeń Andrew Taylora Stilla. 

Terapia czaszkowo-krzyżowa jest jedna z technik osteopatycznych opracowaną ok roku 1932 charakterystycznym dla tej techniki jest delikatny nacisk wywierany przez terapeutę na tkanki w celu wyczucia zachodzącego w nich rytmu oddechowego zwanego „pierwotnym rytmem”. Proces ten określany jest mianem nasłuchu. 

Techniki te wpływają na funkcjonowanie fizjologicznego układu ciała zwanego układem cranio-sakralnym (czaszkowo-krzyżowym) w którego skład którego wchodzą:

•Opony mózgu i rdzenia kręgowego

•Kości będące w bezpośrednim kontakcie z oponami

•Tkanka łączna będąca w kontakcie z oponami

•Płyn mózgowo-rdzeniowy

•Inne tkanki będące w kontakcie z rytmiczną produkcją i resorbcją płynu mózgowo-rdzeniowego.

 

Układ ten odpowiada za prawidłowy rozwój oraz funkcjonowanie ośrodkowego układu nerwowego, a zmiana funkcjonowania tego systemu wpływa także  na  funkcję układu mięśniowego, powięziowego, kostnego, endokrynologicznego, pokarmowego, oddechowego, limfatycznego, itd. Z drugiej strony każdy z powyższych układów może wpływać na prawidłową funkcję układu cranio-sacralnego.

 

Wskazania:

•bóle i zawroty głowy o znanym i nieznanym podłożu

•bóle kręgosłupa

•bóle różnych części ciała

•zaburzenia funkcjonowania układu pokarmowego, tym: zespół jelita wrażliwego, wzdęcia, biegunki, zaparcia,

•nerwice

•kłopoty z koncentracją

•nadpobudliwość u dzieci i dorosłych

•stres, depresja

•urazy powypadkowe

•nawracające choroby u dzieci i dorosłych

•dysleksja

•zgrzytanie zębami, wady zgryzu

 

Przeciwwskazania:

 

Sytuacje, w których powinniśmy unikać wzrostu ciśnienia wewnątrzczaszkowego, np. krwotok naczyniowo- mózgowy czy tętniak, a także podczas ostrej fazy udaru czy uszkodzeń głowy.